in ons vocabulaire.
Het Jakartaans-dialect is alleen mondeling,
schriftelijk is het Jakartaans dialect zelden te vinden
maar is als taal ook perfect.
We moeten rasechte Jakartanen zien en ze horen praten,
ja, de oorspronkelijken die in Batavia geboren zijn,
die heten dan de Betawi-bevolking,
mijn oma is lang geleden overleden,
zij kon over de uitbarsting van Krakatoa vertellen,
want ze heeft dat als klein meisje met haar eigen ogen aanschouwd,
het was moeder Krakatau, haar kindje was destijds nog niet ontstaan,
van de Krakatau die toen uitgebarsten was, kon je de as in de stad Jakarta zien!
Op dezelfde plek als ket kindje nu recentelijk uitgebarsten was, ongeveer vorig jaar in november,
eerst onstond er een hevige aardbeving op de zeebodem in de Straat Sunda,
een smalle engte tussen West- Java en Zuid-Sumatra,
er was ook een bekende zanggroep met leadzanger gekomen
om de boel daar op te vrolijken,
maar de Tsunami kort na die aardschokken, heeft alles verpest,
alleen de leadzanger overleefde de ramp,
zelfs zijn echtgenote was omgekomen,
tevoren hadden zij vele plannen gemaakt,
als zij beiden weer terug zijn in Jakarta,
dat was voor de leadzanger het grootste verdriet,
die plotselinge Tsunami kwam doordat het kindje Krakatau op de bodem aan het uitbarsten was,
en spoot al snel omhoog,
niemand kon vermoeden dat ze dood gingen,
alleen de leadzanger bleef als enige in leven.
Ik zit aan het Minahasa- schiereiland te denken,
daar was ook een Tsunami,
toen waren ze een groot feest aan het voorbereiden,
het hele dorp liep uit om dat voor te bereiden,
waren ze aan zee aan de oceaan een groots feest aan het voorbereiden,
elk jaar hebben ze dat gedaan, offers brengen aan de zeegoden
daardoor hebben ze het alarm voor de Tsunami en de signalen genegeerd,
Indonesia heeft alle nieuwste apparaten voor de Tsunami ter plekke,
Maar ze wilden graag de offers aan de zee goden brengen,
Daardoor hebben ze niet op het alarm gelet,
Maar die piloot, die een Christen is, had wel op de signalen gelet
Hij was héél snel vetrokken met zijn passagiers
Hij is nu nog in leven
maar aan de West-Javaanse kust was er géén alarm noch noodsignaal,
een ieder was daar overrompeld,
de Tsunami kwam echt als een dief in de nacht,
de instanties konden nog niets uitzetten,
plotseling was een ieder al dood, behalve de leadzanger,
in Phuket, Thailand was het net zo onverwachts als in West-Java,
het allerergste vond ik van de kinderen die als wezen achterbleven
omdat hun ouders het niet gered hebben in hun gevecht met het water,
of de ouders die hun tieners niet meer terugzagen omdat ze met andere tieners op vakantie waren,
ook denk ik aan de slachtoffers van de vliegtuigramp in vakantie tijd,
dat vliegtuig startte van Schiphol richting Indonesia,
vloog over Ukraine,
Rusland gaf de schuld aan Ukraine,
maar Rusland was degene die de opdracht gaf,
om het toestel neer te halen
298 mensen zaten in dat vliegtuig, inclusief de piloot en co-piloot
allemaal morsdood,
ik heb over de rampen hier door mij genoemd,
op die dagen elk een gedicht gemaakt
ik voel het grote verdriet en de tragische toestanden nu nog!
Ook dat vliegtuig dat vanuit Hongkong naar Indonesia vloog,
Dat toestel was er nooit aangekomen,
Dagen, weken en maanden niet gevonden
Het was niet eens op Kuala Lumpur geland
Gewoon ‘doorgevlogen’ richting Australië
Over dat vliegtuigramp boven Ukraine
ontkenning gedurende al die jaren,
uiteindelijk gaf Rusland toe,
maar doelbewust op een passagiers vliegtuig schieten,
dat is werkelijk immoreel, echt beestachtig
Hun excuus? Dat was oorlogsgebied.
Nou en, dan ga je toch niet een burgervliegtuig zomaar omlaag halen
(iedereen dood en de lichamen daar op de Ukrainse velden onherkenbaar
Men kan toch niet via gebroken beenderen of versplinterde botten, familie-leden
terug vinden?
Gelukkig hebben we DNA, maar dan moesten de botten en beenderen toch nog
Nagekeken worden op een match via DNA?
drie kinderen uit één gezin wilden hun Oma en Opa in Indonesia opzoeken, plotseling hadden die ouders geen kinderen meer en de grootouders geen kleinkinderen meer,
echt tragisch en triest,
héél Nederland heeft zovele jaren mee-gerouwd met de slachtoffers,
de slachtoffers zijn de ouders of de kinderen die achterbleven en niet meegingen,
alle passagiers waren op slag dood toen het vliegtuig neerstortte,
de lichamen waren niet meer te herkennen,
de overblijfselen van de koffers waren er nog wel,
want aan een overgebleven etiket zouden ze nog wel een naam of achternaam tegen komen, maar een deel van een bot kan je niet meer herkennen,
alleen middels DNA kamen ze er toch wel achter wie wie waren,
ik heb diepste eerbied voor deze harde werkers, de specialisten op hun gebied,
zij hebben na drie of vier lange jaren de namen van de families bij elkaar gezocht middels het DNA.
In mijn gedicht op Poem Hunter kan je het juiste jaar lezen.
Toen die Tsunami in Palu, Minahasa voorbij was,
was de hele stad weg, ook was er een dorp in de buurt helemaal verdwenen, niets meer te vinden, de dorpsmensen niet,
het vliegveld van Palu is eveneens helemaal weg,
ik weet ook niet of die weer opgebouwd werd of gewoon leeggehouden
alleen God’s Huis,
de kerk was nog in tact, niets kapot, ik krijg nu kippenvel, zeg!
Ik heb de foto nog, de kerk nog héél tussen al de puinhoop,
het doet me ook aan de tornado denken in de USA, ik weet niet meer welke,
maar op het 8 uur journaal, zag je hun kerk nog overeind, was dat Katrina?
maar de piloot op Palu, Minahasa, een Christen, die vlak voor de Tsunami wilde vertrekken,
had tegen de mensen gezegd dat ze direct met zijn vliegtuig mee moesten,
hij had het alarm niet genegeerd, hij leeft nu nog.
hij was direct met zijn vliegtuig vertrokken en zodoende nog in leven,
ook de passagiers, direct na het stijgen, kwam de Tsunami….
hij was erg verdrietig over al de slachtoffers, maar God heeft hem getroost,
dat wéét ik zeker.
© Sylvia Frances Chan – Alle rechten voorbehouden
Woensdag 20 mei 2020
Klaarlichte dag